Als ik wat op wil schrijven over hoe geïnspireerd ik raak door mijn werk als trainingsacteur, krijg ik acuut een ‘writersblock’. Nu zul je zeggen, ach schrijf ‘slechts’ over jouw idee achter het vak, of noteer wat je meemaakt. Dat kan natuurlijk maar ik kan mij even niet uit de gedachten helpen, wat vind ik dan? Hoe belangrijk is dat eigenlijk? En heb ik niet alles al gelezen over waartoe het vak dient tot en met hoe ‘wij’ als trainingsacteurs gezien en bekeken worden in verschillende sectoren. Hoe fantastisch dit vak is, als je ter plekke ziet wat het ‘gewoon proberen en doen’ met een mens kan doen! De opluchting dat men de desastreuze overtuiging “ik kan dat toch niet” gewoon kan laten varen.
Dat leren hè?! Hoe zit dat?
Of als de deelnemer zich zo bloot geeft dat hij direct ruimte en winst ervaart. Hoe gaaf het is als je als trainingsacteur meteen ervaart èn met zorgvuldige waarneming ‘voelt’ wat die ander met mij doet, maar ook met zichzelf.
Hoe tof is het als mensen aan het begin zeggen, ik hou niet van rollenspellen, ik kijk wel mee, aan het eind van een bijeenkomst naar je toekomen en zeggen, zo blij dat ik het toch heb gedurfd, of zo jammer dat ik het niet heb geprobeerd. Maar ook dat je een deelnemer hoort zeggen, ik hou niet van nep, je daar als trainingsacteur ruimte mag laten, de ander respecteert, en niet overtuigd! Maar ziet dat diezelfde persoon naarstig meeschrijft over de dingen die zijn collega’s ter plekke uitproberen.
En ja, die ene student die een ander thema aan durft aan te kaarten dan op de agenda staat en dan ook nog na even aarzelen, het thema bij de kop pakt, en het rollenspel instapt, en na 2x proberen met tips van haar medestudenten het gewoon flikt! Zich staande houdt in het contact met mij, de brute collega, waarbij het gejoel van haar medestudenten over onze grijnzende gezichten heen daalt bij het einde.
Wat is de clou?
Tja, hoe leg ik dit nou goed uit dat ik een instrument ben, dat ten dienste staat van de deelnemer, wie dat ook is.
Misschien door het voorbeeld van de bouwvakker die zijn directeur probeert te overtuigen, en door hem zelf op de directeursplek te zetten, opeens zegt, de directeur wil natuurlijk wat anders horen dan dat ik hem probeer te vertellen, nu snap ik het….
Of die man die keihard zijn best doet om zijn deskundigheid aan mij te tonen, en ik hem in de rol van opdrachtgever volledig negeer.
Ik hem in de nabespreking teruggeef dat ik het idee had dat hij erg zijn best deed, en zijn non-verbale houding dat volledig ondersteunde… er een ontlading ontstaat….
Nou zo…, dat wil ik allemaal schrijven en zeggen. En dat hierbij meteen alle deelnemers waar ik tegenover heb gestaan wil bedanken voor hun moed…om zich kwetsbaar te durven opstellen en te leren door te doen….DAT DUS!